სამების საკათედრო ტაძარში მართლმადიდებელი ეკლესიის კათოლიკოს-პატრიარქის ილია მეორეს საშობაო ეპისტოლე წაიკითხეს, რომელიც საპატრიარქოს ვებგვერდზეც გამოქვეყნდა. ამჯერად ილია მეორემ დროის ცვლილებაზე, ზეადამიანად გახდომის სურვილზე, ათეიზმსა და კორონავირუსზე ისაუბრა. მანვე ხაზი გაუსვა, რომ დრო იცვლება და ხშირად "არასწორ იდეალებს" გვთავაზობს.

პატრიარქი მიმდინარე გახმაურებულ მოვლენებს არ გამოხმაურებია — არც სასულიერო პირებისა და მრევლის მიერ მოქალაქეებსა და ჟურნალისტებზე ძალადობა უხსენებია, არც ქვეყანაში არსებული პოლარიზაციაზე უსაუბრია. მისი ყურადღების მიღმა დარჩა ე.წ. კრებსებიც, სადაც ფარულ მიყურადებასა და სასულიერო პირების სავარაუდო დანაშაულებზე იყო საუბარი.

ეპისტოლეს დასაწყისში ილია მეორემ შობის მნიშვნელობას გაუსვა ხაზი და ბიბლიიდან ამონარიდები წაიკითხა. მან აღნიშნა, რომ ქრისტეშობა იყო "უფლის მოწყალების და კაცობრიობის საუკეთესო ნაწილის მიერ ღვთის განკაცების მრავალათასწლიანი მოლოდინის შედეგი". პატრიარქი ამბობს, რომ "ყოვლად აუცილებელია, თითოეულ ჩვენგანში მოხდეს პიროვნული შეხვედრა ღმერთთან".

"ეს აუხსნელი, ადამიანური ლოგიკისათვის მიუწვდომელი მეტად შთამბეჭდავი მოვლენაა, რომელიც არავინ იცის, ვისთან და როდის აღესრულება. ისიც შეიძლება, რომ არასწორად ვცხოვრობდეთ, ცუდად ვიქცეოდეთ, ღმერთზე ფიქრსაც კი გავურბოდეთ, მაგრამ განსაცდელი, ან სხვა რამ შემთხვევა გამოგვაფხიზლებს, თვალს აგვიხელს ჩვენი ცხოვრებისა და აზროვნების წესს სრულიად შესცვლის და ჩვენი ნებითა და მონდომებით სიხარულით მიგვმართავს ცხონების ვიწრო და ეკლიანი გზისაკენ", — ვკითხულობთ ეპისტოლეში.

ის ამბოს, რომ სხვა სამყაროში შევაბიჯეთ და "რაც ადრე იყო მისაღები და მოსაწონი, თანამედროვეთათვის მოძველებულია და არაფრისმომცემი". ილია მეორე საუბრობს სამყაროს პროგრესზე და აღნიშნავს, რომ თავი იჩინა "სერიოზულმა გამოწვევებმა", რომლის გამოსავალიც, მისი აზრით, აქცენტის ადამაინზე გადატანაა. მისივე აღქმით, ყველაფერი უნდა გაკეთდეს, რომ წინ წამოიწიოს იმ ღირებულებებმა, რომელიც ადამიანს "შემოქმედთან დაახლოებს", აქვე ამბობს, რომ "ზეადამიანად გახდომის სურვილი" დაღუპვის წინაპირობაა. უცნობია ამ ფორმით რა სახის ტექნოლოგიურ თუ სამეცნიერო წინსვლას უპირისპირდება მართლმადიდებელი პატრიარქი.

"მართლაც, გასული საუკუნის 90-იანი წლებიდან, როდესაც ინტერნეტმა მოიცვა მსოფლიო, ახალი ერა დაიწყო. ტექნიკის სფეროში, თანამედროვე სამყაროში, ახლა უკვე საოცარი პროგრესია მიღწეული, თუმცა თავი იჩინა ფრიად სერიოზულმა გამოწვევებმაც, რაც გვაფიქრებინებს, რომ ჩვენ ყველანი დედამიწის, როგორც უკვე ერთიანი საერთო სივრცის ნაწილნი, ყოფით ცხოვრებას ან მკვეთრად გავიუმჯობესებთ, ან გადაულახავი დაბრკოლებების მწინაშე აღმოვჩნდებით.

გამოსავალი, რა თქმა უნდა, არსებობს და იგი, ჩვენის აზრით, მხოლოდ ერთია: ყველაზე მთავარი აქცენტი ყველას მიერ გადატანილი უნდა იქნას ადამიანზე და ყველაფერი უნდა გაკეთდეს იმისათვის, რომ წინა პლანზე წამოიწიოს იმ ღირებულებებმა, რაც მას შემოქმედთან დააახლოებს; ზეადამიანად გახდომის ამპარტავნული სურვილი კი დაღუპვის წინაპირობად გვექცევა", — წერია ეპისტოლეში.

ილია მეორე ახსენებს ათეისტებსაც და საუბრობს იმაზე თუ რისი სჯერათ მათ და რისი არა. ამტკიცებს, თითქოს მათთვის გარდაცვალებით ყველაფერი მთავრდება და "ამქვეყნიური კეთილდღეობის ნებისმიერი საშუალებით მიღწევას, ხშირ შემთხვევაში, არ ერიდებიან".

"მაგრამ, მორწმუნენი ვართ, თუ ურწმუნონი, როდესაც თუნდაც ამქვეყნიურ ჩვენს უკეთეს მომავალზე ვფიქრობთ, აუცილებლად წამოიჭრება მრავალი კითხვა, მათ შორის იმის შესახებ, თუ როგორ დავძლიოთ სიღატაკე, უმუშევრობა, დევნილთა პრობლემები, როგორ აღვიდგინოთ ტერიტორიული მთლიანობა?... მაგრამ, ასევე, წამოიჭრება სხვა კითხვებიც, რომლებიც მუდამ
აწუხებდა კაცობრიობას: რატომ დავიბადეთ? რატომ ვკვდებით? ვინ მოგვცა სიცოცხლე? რა არის იგი? რისთვის ვართ მოწოდებულნი?... რა თქმა უნდა, ორივე მიმართულებით გვმართებს ფიქრი, მაგრამ ამ ეპისტოლეში იმ თემებზე გავამახვილებ ყურადღებას, რაც სულიერ სფეროს მოიცავს და ღვთისკენ სავალი გზების ძიებაში დაგვეხმარება", — ვკითხულობთ ეპისტოლეში.

ამის შემდეგ ილია მეორე ამბობს, რომ სიკვდილი "ცოდვის შედეგია, რომელიც მის გარეშე არ არსებობს და მასზეა დამოკიდებული".

"ცოდვის საზღაური არის სიკვდილი (რომ. 6,23), – ბრძანებს მოციქული. ხოლო რადგან "გულისთქმა ხორცის, გულისთქმა თვალის და ამპარტავნება ამქვეყნისაგან მომდინარეობს" (I ინ. 2-16) და უფალთან კავშირი არა აქვს, ამ წესით მცხოვრებნი თავისი ნებით შორდებიან სიცოცხლის, სიწმინდის, სინათლის წყაროს, ღმერთს და სულიერ სიკვდილს ექვემდებარებიან. უფალთან ყოფნა კი ნიშნავს იმას, რომ უნდა მოვკვდეთ ცოდვისათვის, ანუ დავძლიოთ ის გაუკუღმართებანი, ადამის დაცემის შემდეგ რომ შევიძინეთ", — წერია ეპისტოლეში.

ილია მეორე საუბრობს სულის თვისებებზეც და ამბობს, რომ ეს არის სიყვარული, შემოქმედებითობა, მორიდება, თავმდაბლობა და სხვა; იქვე აღნიშნავს, რომ "უფლის ნათელს მოკლებული სულის თვისებები კი არის: ამპარტავნება, შური, კადნიერება, ღვარძლი, უსამართლობა".

"ამ უნარებს სული ჩვენს გულსა და გონებაში ავლენს; ეს, რა თქმა უნდა, არ არის მხოლოდ ანატომიური გული და ტვინი, მაგრამ სწორედ მათში ხორციელდება ჩვენთვის გაუცნობიერებელი კავშირი სულთან და, ძირითადად, აქ იყრის თავს ჩვენი შინაგანი განცდები", — წერია ეპისტოლეში.

ილია მეორემ ეპისტოლეში პანდემიაც ახსენა და თქვა, რომ ეს საერთო განსაცდელია. მისივე თქმით, ხალხი დაითრგუნა მუდმივი უარყოფითი ინფორმაციით, ჩაკეტვით, სიკვდილიანობით. თუმცა მას არ უსაუბრია თავდაცვის გზებზე, რეკომენდაციებზე ან ვაქცინაციაზე, რომელიც პანდემიასთან ბრძოლის ერთადერთი საშუალებაა.

"ხალხი დაითრგუნა მუდმივი უარყოფითი ინფორმაციით, ჩაკეტვით, სიკვდილიანობით... მართალია, მსხვერპლი დიდია და სიფრთხილე ყოვლადაუცილებელი, მაგრამ სასოწარკვეთას არ უნდა მივეცეთ და არც შევშინდეთ. უნდა განგვამტკიცოს რწმენამ იმისა, რომ გარდაცვალება არ ნიშნავს არსებობის შეწყვეტას, რადგან ადამიანის სული უკვდავია. მთავარია, სულიერი სიკვდილის, მარადიული ტანჯვის მსხვერპლნი არ გავხდეთ.ყოვლადწმინდა სამებას ვავედრებ ჩვენგან წასულ ჩვენს სულიერ შვილებს, რომ შეიწყალოს ისინი და აცხოვნოს", — წეია ეპისტოლეში.

ილია მეორემ ასევე მოუწოდა მრევლს, რომ მიზნად დაისახონ ერთი წლის მანძილზე თუნდაც ერთი არასწორი ჩვევა ან თვისება აღმოფხვრან. აღნიშნა, რომ ადამიანები ხშირად აკრიტიკებენ სხვას იმისთვის, რასაც საკუთარ თავს მარტივად პატიობენ.

"ჩვენი დამოკიდებულება შვილებთან, მშობლებთან, და-ძმებთან, ახლო თუ შორეულ ნათესავებთან, მეგობრებთან, მეზობლებთან, თანამშრომლებთან, ნებისმიერ სხვა პიროვნებასთან, ისევე, როგორც ჩვენი დამოკიდებულება სნეულთა, პატიმართა და გაჭირვებულთადმი, პირადი და საქვეყნო საქმისადმი, გარდაცვლილი ახლობლებისა და წინაპრებისადმი, ცხოველებისა და გარემოსადმი... უდიდესი გამოცდისა და პასუხისმგებლობის წინაშე გვაყენებს, რადგან სადაც არ უნდა ვიყოთ და ვინც არ უნდა ვიყოთ, ყოველი ნაბიჯი ჩვენი ცხოვრებისა, მნიშვნელოვანია. ძნელია ასეთ დიდ სივრცეში იმოქმედო და შეცდომები არ დაუშვა. ჩვენი ეგოისტური "მე" ხომ მუდმივად უძებნის გამართლებას ჩვენს ცოდვებს, არასწორ საქციელს... ამასთან, საკუთარ თავს ადვილად ვპატიობთ იმას, რაზეც სხვას მკაცრად ვთხოვთ პასუხს. ხშირად კი, საერთოდაც ვერ ვხედავთ ჩვენს ცოდვებს.

უნდა ვისწავლოთ საკუთარი თავის გარედან შეხედვა, ჩვენი ქმედებების სხვისი თვალით შეფასება და ობიექტური განსჯა. ეს არის ამოსავალი წერტილი ჩვენი სწორი სულიერი ხედვისთვის. მაშინ უკვე ღვთის შეწევნით, სინანულით, აღსარებითა და ზიარებით ყველაფრის გამოსწორება და კეთილად წარმართება იქნება შესაძლებელი. თითოეულმა ჩვენგანმა ერთი წლის მანძილზე თუნდაც ერთი არასწორი ჩვევა ან თვისება რომ აღმოვფხვრათ, რამდენად უკეთესი გახდება ცხოვრება! დაისახეთ ეს მიზნად", — წერია ეპისტოლეში.

დასასრულს ილია მეორემ მოუწოდა მრევლს, რომ გაუფრთხილდნენ დროს, რადგა ის ძალიან ძვირფასია. აქვე ის ამბობს, რომ დროის მოთხოვნილებები ცვალებადია და ხშირად "ცრუ იდეალებს გვთავაზობს" და კიდევ ერთხელ თქვა, რომ ხალხი იწუნებს იმას, რაც ადრე მისაღები იყო.

"გაუფრთხილდით დროს! დრო ძალიან ძვირფასია, თუ მისი საშუალებით ცხონებას მოვიპოვებთ; დაკარგულ დროზე დასანანიც არაფერია, თუ იგი წარწყმედის მიზეზად გვექცევა (ჩვენ კი ხშირად სწორედ ფუჭად გატარებული დროით ვხარობთ). არდავიწყება გვმართებს იმისაც, რომ დროის მოთხოვნილებები, დროის სული ცვალებადია; ხშირად იგი ცრუ იდეალებს გვთავაზობს და ბევრი შეჰყავს შეცდომაში იმის მიუხედავად, რომ ხედავენ, რაც გუშინ სამაგალითოდ ითვლებოდა, მას დღეს დასცინიან და რასაც დღეს აქებენ, ხვალ შეიძლება დაიწუნონ", — წერს ის.

პატრიარქი ეპისტოლეში ისევ ახსენებს სოდომსა და გომორს და მრევლს მოუწოდებს იცხოვროს ბიბლიური პერსონაჟივით.

"სწორად მოიქცევი, თუ შეძლებ, იაზროვნო ისე და აკეთო ის, რაც მარადიული ცხოვრებისთვის იქნება სარგებლის მომტანი. ამიტომაც, ორიენტირად ღმერთი და მისი ღირებულებები აირჩიე, იგია მხოლოდ უცვალებელი, ზედროული და ჭეშმარიტი. მიემსგავსე ლოტს, რომელიც ყველაზე მძიმე გარემოში, სოდომში, ცხოვრობდა, მაგრამ უფლის მცნებას არ ღალატობდა. ამას შენც შეძლებ, თუ მუდმივად უფალს დაეყრდნობი და მისი მცნებებით იმოქმედებ. ეკლიანია ეს გზა, მაგრამ თან ახლავს სიხარული განსხვავებული, რომელიც ყველა განსაცდელს, ყველა სირთულეს ადვილად დაგვაძლევინებს, ზოგს შეუმჩნევლადაც, იმის მსგავსად, როგორც ჯანსაღ სხეულში შეუმჩნევლად მიმდინარეობს სხვადასხვა ურთულესი პროცესი. შენ ხარ მოწოდებული, რათა იყო შემოქმედის თვალშეუდგამი ნათლის თანაზიარი; მთელი სამყარო, როგორც ცოცხალი წიგნი, შენს წინაშეა გადაშლილი და ქადაგებს ყოვლადწმიდა სამების დიდებას. სიყვარულით გვიმზერს ბეთლემს შობილი ყრმა იესო, თავისკენ გვიხმობს და მოგვიწოდებს: აირჩიე სიცოცხლე, აირჩიე ნეტარი მარადიულობა!"