როცა მელისა სპიცი ექვსი წლის იყოს, დედამისი დებორა ფსიქიატრიულ კლინიკაში გადაიყვანეს ბიპოლარული აშლილობის გამო.

"მისი ცხოვრება იმ მომენტიდან მხოლოდ გაუარესდა", - ამბობს მელისა, - "ამას მოჰყვა კიბოს დიაგნოზი და საშვილოსნოს ამოჭრის ოპერაცია, მერე კი - ქიმიოთერაპია, რომელმაც მისი პრობლემები კიდევ უფრო გაამწვავა".

დებორა მთელი მკურნალობის განმავლობაში სვამდა და ტკივილგამაყუჩებლებს დიდი ოდენობით მოიხმარდა. ასეთი ტრავმული ბავშვობა ბევრი ადამიანისთვის შეიძლება დედისგან გაქცევის მიზეზად ქცეულიყო, თუმცა მელისასთვის ინსპირაცია აღმოჩნდა.

"ის ვარ, ვინც ვარ", 2015

ფოტო: MELISSA SPITZ

ასე შეიქმნა სერია "არაფერია სანერვიულო", რომელსაც მელისა ინსტაგრამზე ათავსებს. ქრონოლოგია დაცული არაა, რაც დედა-შვილის ფრაგმენტულ ურთიერთობას სიმძაფრეს მატებს.

"დედაჩემის ყველა წამალი", 2014

ფოტო: MELISSA SPITZ

რას ფიქრობს პროექტის მთავარი გმირი ამ ფოტოებზე? როგორც მელისა ამბობს, ხშირად ის თავად ითხოვდა, შვილს მეტი ფოტო გადაეღო მისთვის. ერთ-ერთ ინტერვიუში ფოტოგრაფმა ისიც ახსენა, რომ ხანდახან დედამისი ცდილობდა, ფოტოპროექტის მიმართულება თვითონ განესაზღვრა.

"დედაჩემს ძალიან უყვარს თავის მსხვერპლად წარმოჩენა და ამის გამო ჩემი ხედვის შენარჩუნება ცოტა რთულია. მას მოსწონს, როცა უღებენ და თავს ისე გრძნობს, როგორც სცენაზე. ჩემი კამერა ის იარაღია, რომელიც მას თავს ღირებულ ადამიანად აგრძნობინებს", - ამბობს მელისა.

"წავიქეცი და ყბა ვიტკინე", 2012

ფოტო: MELISSA SPITZ

ფოტოპროექტთან დაკავშირებით მელისა ხშირად გაუკრიტიკებიათ კიდეც: "მწერდნენ, რომ დედაჩემს ვიყენებ, რომ ფოტოები არაფრად ვარგა და იმ ადამიანების მიმართ უპატივცემულობაა, ვინც რეალურად "იტანჯება", თუმცა ეს არაფერია დედაჩემის სიხარულთან და იმ ადამიანების წერილებთან შედარებით, რომლებიც გამუდმებით მიხდიან მადლობას"

სარწეველა სკამი, 2013

ფოტო: MELISSA SPITZ

ახალი სათამაშო, 2016

ფოტო: MELISSA SPITZ

ეს ნაწილობრივ დოკუმენტური მასალაა, ნაწილობრივ კი - ოჯახური ალბომი.

დედა ისვენებს, 2013

ფოტო: MELISSA SPITZ

"ჩემთვის ეს ფოტოები ძალიან პირადულია და მგონია, რომ მათი ნაწილი იმდენადვე ვარ, რამდენადაც - დედაჩემი", - ამბობს მელისა.